با گذشت زمان از این میدان جدید می توان پرتابهای با سرنشین را نیز انجام داده و به طور کامل از بایکنور صرف نظر نمود. فعلا پایگاه واستوچنی در انتظار یک سال عدم فعالیت و تکمیل بخش دوم ساخت و ساز است. پس از آن ، اولین پایگاه ملی میهنی هوا فضای روسیه چه می شود؟ پرتاب موشک حامل " سایوز —۲.۱ آ" از پایگاه هوایی واستوچنی نهایتا در روز ذخیره انجام شد.
کمی بعد از پرتاب ، رئیس روس کاسموس دلیل انتقال روز پرتاب را ذکر کرد: دستگاه خودکار به خاطر مشکل یکی از کابل ها پرتاب را لغو کرد. طی آماده سازی پرتاب اول از پایگاه هوافضای جدید واستوچنی ، ۲۰ اخطار اعلام شد که فورا اصلاح شدند. رئیس جمهور روسیه در پرتاب این موشک حضور داشت. ولادیمیر پوتین بیان داشت: " دیروز سیستم خودکارامنیتی بیش از حد حساسیت نشان داد و تصمیم گرفت که یک بار دیگر کارهای آماده سازی را انجام دهد. بدتر نشد. برعکس ، همه چیز با کیفیت و در سطح عالی اجرا شد. همانطور که می گویند برای تعیین کیفیت پودینگ باید آنرا خورد.
رئیس جمهور روسیه خطاب به کارکنان پایگاه هوافضا گفت: برای اینکه آمادگی پایگاه هوا فضای واستوچنی را بسنجیم باید پرتاب اول انجام می شد و شما این کار را کردید، من به شما تبریک می گویم. علی رغم اینکه پرتاب اول با موفقیت انجام شد ، در واستوچنی باید کار های زیادی انجام شود قبل از آنکه از آنجا بتوان دستگاه های سرنشین دار همرا ه با انسان را فرستاد. ضمنا باید ساخت و ساز شهر تسیولکوف تمام شود جایی که کارکنان پایگاه هوافضا و متخصصین شرکت های مرتبط زندگی خواهند کرد. پرتاب انسان از پایگاه واستوچنی در سال ۲۰۲۳ برنامه ریزی شده است: گمان می شود که موشک سنگین" آنگارا — آ ۵ ب" سفینه فضایی " فدراتسیا" چند بار مصرف را به فضا بفرستد.
در واقع قبل از آن باید ده ها پرتاب موفقیت آمیز موشک حامل بدون سرنشین انجام شود. با این هدف و برای پرتاب موشک فوق سنگین " آنگارا — آ۵ ب" در پایگاه هوافضای واستوچنی ، بخش دوم ساخت و ساز انجام می شود که برنامه ریزی شده است تا سال ۲۰۲۳ به اتمام رسیده و اولین پرتاب در سال ۲۰۲۶ خواهد بود. این تاریخ ها کاملا شرطی است و با گذشت زمان ممکن است تغییر کند. " آنگارا — آ ۵ب" بر پایه برنامه ماه روسیه است و در آینده برای سایر ماموریت ها به طور مثال مریخی استفاده خواهد شد.
در حال حاضر در محدوده ی روسیه دو پایگاه هوافضای مدرن وجود دارد: پلستسک و واستوچنی. پایگاه هوا فضای جنگی پلستسک به خوبی برای پرتاب ماهواره ها به مدار قطبی مهیا شده است. از آن "آنگارای" سنگین و سبک و سایوز " سبک" و همچنین به طور مرتب " سایوز" متوسط پرتاب شد. چند سال دیگر پایگاه هوافضای واستوچنی به سکوهای شروع برای پرتاب تمامی انواع حامل آنگارا و " سایوز" مجهز خواهد شد. تا این زمان بر اساس برنامه ریزی مسکو ، وظایف دو پایگاه هوا فضای اصلی کشور تقسیم می شود: پلستسک نقش ذخیره را اجرا کرده و در واقع پرتاب های نظامی را انجام می دهد ، در واقع زمانی که از واستوچنی تمامی پرتاب های میهنی صورت گیرد. در واقع از آن بر اساس برنامه ریزی روس کاسموس برنامه های سرنشین دار و فضایی شروع شده و همچنین ماموریت های مریخ و ماه آینده اجرایی خواهند شد.
مزیت اصلی پایگاه هوافضا این است که در محدوده ی روسیه قرار دارد و باعث می شود که استقلال از شرکای خارجی (قزاقستان) طی اجرای پرتاب ها تضمین شده و در پرداخت برای سقوط اجزا و قطعات موشک در محدوده ی خارجی صرفه جویی گردد (باقی مانده های حامل در محدوده ی روسیه و در اقیانوس آرام سقوط می کنند) واستوچنی در شش درجه شمالی از بایکنور قرار دارد.ضمنا ، پایگاه هوافضا در نزدیک مرز چین و ژاپن است: یکی از دلایل انتخاب مکان برای ساخت بایکنور در قزاقستان دور بودن آن از مرزها بود.
برای ابزارهای ماهواره ای مدرن ردیابی دیگر مهم نیست. اصلی ترین رقیب واستوچنی ، دو پایگاه فضایی آمریکاییست یعنی پایگاه جنگی واندنبرگ در کالیفرنیا و پایگاه هوافضا در دماغه کاناورال در فلوریدا. آنها در ساحل و نزدیک به خط استوا قرار دارند یعنی نزدیک تر از واستوچنی و اصلی ترین نیازهای آمریکا را در پرتاب های میهنی و جنگی تامین می کنند. پایگاه نظامی واندنبرگ به خوبی برای پرتاب ها در مدار قطبی (اجزای موشک به قسمت غربی یعنی اقیانوس آرام پرت می شوند) کاناورال برای این کار مناسب نیست: در قسمت غربی آن منطقه ی مسکونی قرار دارد. سکوهای پرتاب موشک Falcon ۹ شرکت SpaceX در هر دو میدان قرار دارند.